Badania na choroby weneryczne są kluczowe dla utrzymania zdrowia, zwłaszcza jeśli prowadzisz aktywne życie seksualne. Oto kilka najważniejszych testów, które warto wykonać: Test na HIV. Badanie na kiłę. Test na chlamydię. Badanie na rzeżączkę. Test na wirusowe zapalenie wątroby typu B i C.
Pandemia koronawirusa nadal trwa, a Ministerstwo Sprawiedliwości wpadło na pomysł, by karać ludzi, którzy umyślnie zarażają innych Covid-19. Może ich czekać nawet 8 lat pozbawienia wolności. Pandemia koronawirusa znacznie zmieniła rzeczywistość, w jakiej żyjemy. Nie chodzi tylko o lockdown i liczne ograniczenia – niebawem może pojawić się kara dla tych, którzy umyślnie zarażają innych. Ministerstwo Sprawiedliwości chce bowiem zaostrzyć przepisy i zrównania ustawowego zagrożenia innych osób na zarażenie wirusem HIV, chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu. Chodzi o artykuł 161 Kodeksu Karnego, który miałby mówić, że „Kto, wiedząc, że jest zarażony wirusem HIV lub dotknięty chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu, naraża bezpośrednio inną osobę na zarażenie tym wirusem lub chorobą, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8”. Kara może wynieść nawet 10 lat więzienia, jeśli osoba zakażona naraziła wiele osób. Według portalu ten przepis mógłby się odnosić także do osób, które umyślnie zarażają innych koronawirusem, a przestępstwo miałoby być ścigane na wniosek pokrzywdzonego. Zobacz: Antyszczepionkowcy na listach PiS? Słowa Terleckiego mówią wszystko Sonda Zaszczepiłeś się już przeciwko COVID-19?
Nie jest natomiast wykluczona odpowiedzialność za nieumyślne zarażenie wirusem, czyli na podstawie art. 156 § 2 k.k. W tym miejscu warto zatem wspomnieć o kwalifikacji prawnej czynu polegającego na umyślnym narażeniu na zakażenie wirusem SARS-CoV-2 i następnie doprowadzeniu do zakażenia chorobą wywołaną tym wirusem.
Chodzi o zmianę art. 161 Kodeksu karnego. Jak donosi portal resort sprawiedliwości chce zrównania zagrożenia za czyn polegający na bezpośrednim narażeniu innej osoby na zarażenie wirusem HIV, chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu. Nowa treść przepisu miałaby brzmieć następująco: "Kto, wiedząc, że jest zarażony wirusem HIV lub dotknięty chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu, naraża bezpośrednio inną osobę na zarażenie tym wirusem lub chorobą, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8." Ponadto, jeżeli sprawca naraża na zarażenie wiele osób, podlegałby karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Obecnie za bezpośrednie narażanie innej osoby na zakażenie chorobą weneryczną lub zakaźną grozi do 5 lat pozbawienia wolności. Czytaj więcej
Kiła, inaczej: syfilis, to częsta choroba układowa przenoszona drogą płciową, wywoływana przez zakażenie bakterią nazywaną krętkiem bladym. Pierwszym objawem kiły jest wrzodziejąca grudka, której towarzyszy powiększenie węzłów chłonnych; po kilku tygodniach u części nieleczonych chorych pojawia się wysypka. KIŁA.
W przypadku niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę, pracownik może wnieść roszczenia odszkodowawcze do sądu. Zgodnie z art. 56 Kodeksu pracy (kp), pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Natomiast zgodnie z art. 58 kp, odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę, o którym mowa w art. 56 Kodeksu pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres dodać, że w sytuacji, w której pracodawca rozwiązał umowę o pracę w okresie wypowiedzenia niezgodnie z przepisami kp o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownik będzie miał uprawnienie tylko do odszkodowania. Wówczas może być mu przyznane świadczenie w wysokości wynagrodzenia za okres pozostały do upływu odszkodowania przyznanego na podstawie art. 58 Kodeksu pracy powinna być równa wynagrodzeniu za ustawowy okres wypowiedzenia. Strony stosunku pracy mogą jednak uzgodnić w umowie wypłatę odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za wydłużony okres trwania wypowiedzenia umowy o pracę, niż wskazany w pracownicze i roszczenie cywilne w związku z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracęW sytuacji naruszenia przez pracodawcę przepisów dotyczących rozwiązania umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym, pracownik oprócz roszczenia odszkodowawczego z kp, może domagać się również odszkodowania za rozwiązanie umowy w oparciu o Kodeks cywilny (kc). Odszkodowanie dochodzone z kc jest zasadne wówczas, gdy odszkodowanie z art. 58 kp nie rekompensuje pracownikowi całej szkody poniesionej przez pracownika w wyniku niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę. Odszkodowanie z kc i kp nie powinno być wyższe niż realna szkoda poniesiona przez pracownika w wyniku naruszenia przez pracodawcę przepisów. Odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracy niezgodnie z prawem z art. 58 kp stanowi rodzaj zadośćuczynienia wobec pracownika za utratę pracy. Świadczenie to przysługuje niezależnie od wysokości poniesionej szkody i tego czy w ogóle jakaś wystąpiła. Wysokość odszkodowania dochodzonego w oparciu o przepisu kp jest ograniczona do wysokości trzykrotności Anna otrzymała od pracodawcy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z przyczyn niedotyczących pracowników. Pracodawca postanowił skrócić również okres wypowiedzenia do 1 miesiąca. Wobec tego Pani Annie przysługuje roszczenie odszkodowawcze w wysokości wynagrodzenia, które by otrzymała za pozostały okres wypowiedzenia, który wynosił 3 powinien zatem wypłacić pracownikowi odszkodowanie za cały okres wypowiedzenia, a nie tylko za skrócony. Odszkodowanie dochodzone z Kodeksu cywilnego, obok odszkodowania z Kodeksu pracy, może być wyższe niż trzykrotność miesięcznego wynagrodzenia pracownika tylko wtedy, gdy szkoda poniesiona przez pracownika w wyniku niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę jest w rzeczywistości z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 2 sierpnia 2017 roku (sygn. akt II PK 153/16) w judykaturze i doktrynie podkreśla się, że odszkodowanie z tytułu wypowiedzenia lub rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia nie może być traktowane jako świadczenie odszkodowawcze. Tytułem do uzyskania odszkodowania nie jest bowiem wykazanie szkody przez pracownika, ale wykazanie wadliwego rozwiązania stosunku pracy lub rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. Oznacza to z jednej strony, że ustawodawca zakłada powstanie szkody w związku z tymi zdarzeniami, stąd też obowiązkiem pracodawcy jest jej zryczałtowana kompensacja, a z drugiej strony, że świadczenie odszkodowawcze przysługuje pracownikowi niezależnie od wykazania przez niego faktu poniesienia szkody i jej wysokości, w czym wyraża się funkcja represyjna tego świadczenia. (...) Jeżeli strony umowy o pracę wprowadziły umownie dłuższy okres wypowiedzenia nie normując kwestii wysokości odszkodowania, to należy przyjąć, że odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za wydłużony okres wypowiedzenia. Ustanowione w art. 58 Kodeksu pracy odszkodowanie stanowi bowiem swoiste minimum, które nie eliminuje możliwości późniejszego wystąpienia z dalej idącymi roszczeniami odszkodowawczymi dochodzonymi na podstawie przepisów Kodeksu firmy ochroniarskiej rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie dyscyplinarnym (podstawa prawna art. 52 § 1 kp). Rozwiązanie w tym trybie nie miało podstaw w stanie faktycznym sprawy. Pracodawca naruszył zatem prawo, w wyniku czego pracownik nie mógł skorzystać z wcześniejszej emerytury. Ponadto pracownik utracił prawo do świadczeń wynikających z zatrudnienia tj. odprawa emerytalna. Wobec tego pracownik skierował sprawę do sądu pracy, który przychylił się do argumentów pracownika i zasądził mu trzymiesięczne wynagrodzenie. Jednak pracownik ze względu na utraconą odprawę może żądać większej rekompensaty przed obliczyć odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę niezgodne z prawem?Reguły dotyczące wyliczenia odszkodowania przysługującego pracownikowi w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z naruszeniem przepisów prawa pracy wylicza się na podstawie § 14–18 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 roku w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop – kalkuluje się według reguł wyliczania pieniężnego ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy (§ 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia i innych należności przewidzianych w kp).Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2000 roku (sygn. I PKN 539/99), odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy w związku z art. 56 Kodeksu pracy) staje się wymagalne najpóźniej w dniu, w którym sąd orzeka o jego zasądzeniu. Przy ustaleniu wysokości odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy w związku z art. 56 Kodeksu pracy) podstawę jego wyliczenia stanowi miesięczne średnie wynagrodzenie z okresu poprzedzającego rozwiązanie umowy o ustalaniu wysokości odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, co do zasady rekompensata pieniężna powinna odpowiadać kwocie utraconego wynagrodzenia za pracę. Tak wynika z wyroku Sądu Najwyższego wydanego 21 września 2004 roku (sygn. akt II PK 20/04).Podsumowując należy podkreślić, że pracownik ma uprawnienie do żądania odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę do wysokości trzymiesięcznego odszkodowania. Pracodawca powinien wypłacić odszkodowanie za cały, np. trzymiesięczny okres wypowiedzenia wskazany w kp, nawet jeśli go skróci do jednego miesiąca. W związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę, pracownik może żądać przywrócenia do pracy, jednak o zasadności tego żądania decyduje sąd. Odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę niezgodne z prawem, oblicza się tak jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop pracownika.
Dotyczą one głównie braku przepisów, które jednoznacznie dawałyby pracownikom możliwość ubiegania się o odszkodowanie. - Pracownik może oskarżyć pracodawcę o zarażanie się COVID-19 w pracy, gdy wykaże, że nastąpiło to w zakładzie pracy i z winy pracodawcy. W takim przypadku pracownik ma prawo domagać się odszkodowania z
W praktyce często zdarza się, że powód sporządzając pozew samodzielnie, bez pomocy prawnika myli przesłanki do orzeczenia rozwodu z przyczynami rozwodu, pisząc np. że wnosi o rozwód z uwagi na odmienność charakterów. Jednak dla sądu najważniejsze jest zaistnienie przesłanki do rozwodu, a więc to czy doszło między małżonkami do zupełnego i trwałego rozkładu pożycia. Przyczyny rozkładu pożycia nie są samodzielną podstawą powództwa o jeśli między małżonkami występuje owa odmienność charakterów to sąd bierze ją pod uwagę tylko w kontekście tego, czy wpłynęła ona na zupełny i trwały rozkład pożycia. Jeśli sąd dojdzie do wniosku, że istnieją wprawdzie między małżonkami kłótnie, sprzeczki, czy brak wzajemnego zrozumienia, będące przejawem odmienności charakterów, ale małżonkowie mimo to dalej utrzymują między sobą więź duchową, fizyczną i gospodarczą – nie orzeknie – przyczyna nie jest przesłanką do rozwodu, ale na skutek jej zaistnienia może nastąpić zupełny i trwały rozpad pożycia między małżonkami, a dopiero to może skutkować orzeczeniem rozwodu. W pozwie istotne jest to aby wykazać, że z małżonkiem nie utrzymujemy już kontaktów seksualnych, nie prowadzimy wspólnego gospodarstwa domowego oraz że nie ma między nami zrozumienia, zaufania, szacunku itp., a nie to dlaczego tak się tym czym są i jaki wpływ na rozwód mają przesłanki można przeczytać tutaj:Kiedy rozwód jest dopuszczalny – o przesłankach przy sporządzaniu pozwu i wykazywaniu, że nic już nas nie łączy, nie da się nie nawiązać do motywów jakie nami kierowały, a więc przyczyn przez które rozeszły się nasze drogi. Bo to właśnie przyczyna jak np. zdrada czy agresja niszczy relacje w małżeństwie, a to prowadzi do zaniku więzi, co z kolei daje podstawę do żądania mają jednak największe znaczenie dla ustalania winy rozkładu pożycia małżeńskiego. Sąd jest obowiązany zbadać jakie były przyczyny rozpadu małżeństwa i kto za nimi stoi. Jedynie wyjątkowo, jeśli pozwany zgadza się na rozwód, a małżonkowie nie mają wspólnych małoletnich dzieci, sąd może poprzestać na przesłuchaniu możemy podzielić na zawinione i niezawinione. I tak, o ile co do zasady zdrada jest przyczyną zawinioną, tak np. trudno winić za rozpad małżeństwa, małżonka u którego wykryto chorobę psychiczną i która tak wpłynęła na zachowanie małżonka, że oddalili się oni od siebie, nastąpił rozpad łączących ich więzi, co ostatecznie sprawiło, że drugi małżonek zażądał rozwodu. Ale tutaj też ważna uwaga – jeśli małżonek zataił chorobę przed ślubem, a stała się ona powodem rozkładu pożycia między małżonkami, może to uzasadniać przypisanie mu winy w spowodowaniu tego pozwie możemy przedstawić jedną przyczynę, może być ich też kilka. Sąd natomiast może orzekać na podstawie wszystkich wskazanych przez nas przyczyn, może wziąć pod uwagę tylko niektóre z nich, a może też w trakcie postępowania pojawić się zupełnie nowa przyczyna, która tak naprawdę jest pierwotną przyczyną rozkładu więzi i to właśnie ona będzie mieć znaczenie dla jeszcze raz powtarzam – pamiętajmy, że podstawa rozwodu jest zawsze jedna – jest nią zupełny i trwały rozkład pożycia małżeńskiego – niezależnie od tego jaka przyczyna spowodowała ten już do konkretów – ile spraw rozwodowych, tyle przyczyn. Nie da się ich zamknąć w jeden katalog. Są jednak takie, które częściej od innych powtarzają się w pozwach małżeńskaZdrada to nie tylko niedochowanie wierności poprzez cudzołóstwo. Mogą nią być także wszelkie zachowania małżonka wobec osoby trzeciej, które wykraczają poza przyjęte normy i jednorazowa zdrada może być przyczyną rozkładu pożycia jednak małżonek dopuścił się zdrady wiele lat temu (nieważne, czy jednorazowej czy dochodziło do tego wielokrotnie, a nawet wdał się w dłuższy romans), a mimo to jego współmałżonek kontynuował z nim pożycie przez dalsze lata małżeństwa, wiedząc że ten dopuścił się niewierności – nie może to być podstawą do obciążania zdradzającego małżonka winą z rozkład bowiem przypisać małżonkowi winę, musi zaistnieć związek przyczynowy między zdradą, a rozkładem pożycia. Jeśli więc mimo zdrady i wiedzy o niej małżonek kontynuował ze zdradzającym pożycie, zdrada nie miała wpływu na rozpad małżeństwa. Ma to szczególne znaczenie w przypadku gdy zdradzony małżonek, zachowuje sobie zarzut zdrady niejako na później, aby móc skorzystać z niego we właściwym czasie, chcąc się na niego powołać w pozwie o rozwód na wypadek późniejszego wywołania rozkładu z własnej winy (wyr. SN z 25 listopada 1960 r., IV CR 190/60).A co w sytuacji gdy małżonek po ślubie dał drugiej stronie przyzwolenie na niewierność w małżeństwie, ale potem uznał że jednak nie jest w stanie tego tolerować, a zdrady te wpłynęły na więź małżeńską, sprawiając, że małżonkowie zaczęli się od siebie zdrada stanowić może ważny powód do wykazania rozkładu pożycia małżeńskiego i to zawiniony przez małżonka który zdrady się dopuścił, a to dlatego że obowiązek wierności małżeńskiej nie jest zależny od uzgodnień małżonków, a wynika z przepisów prawa, a konkretniej z art. 23 KRO, który wskazuje obowiązki małżeńskie, a jednym z nich jest właśnie dochowanie tutaj mała uwaga: ze zdradą wiąże się czasem kwestia wątpliwości co do pochodzenia dziecka. Mężowie kobiet, które dopuściły się cudzołóstwa często w trakcie postępowania rozwodowego poddają w wątpliwość swoje ojcostwo, kwestionując pochodzenie dziecka z małżeństwa. Dlatego też zasadnym jest tu wskazać, że: w trakcie sprawy o rozwód mąż nie może kwestionować pochodzenia dziecka. Od tego jest osobne postępowanie o zaprzeczenie ojcostwa, a jeśli taki zarzut pojawi się w trakcie postępowania, sąd się powinien się nim stosowanie przemocy psychicznej lub fizycznejKategoria ta obejmuje szeroki zakres zachować jednego małżonka w stosunku do drugiego, od stosowania wyzwisk, gróźb, słowne poniżanie małżonka, aż po ciężkie pobicia, ale również gdy małżonek co prawda nie zachowuje się agresywnie w stosunku do drugiego małżonka, ale np. pod wpływem alkoholu bierze udział lub wszczyna bójki poza domem. Jeśli tylko takie zachowania sprawiły że u drugiego małżonka pojawił się stan niechęci, utraty zaufania czy rozżalenia, co w efekcie doprowadziło do rozkładu pożycia małżeńskiego, orzeczenie rozwodu jest światopoglądów i charakterówMałżeństwo powinno być przede wszystkim wspólnotą duchową na którą składają się między innymi wspólne spojrzenie na świat, podobne poglądy polityczne, społeczne, spójna i wspólna wizja przyszłości, podobne spojrzenie na kwestie rodzicielstwa i rozwoju sama niezgodność małżonków w tym zakresie nie jest przesłanką do orzekania rozwodu. Jeśli jednak różnice nie zostaną przezwyciężone w toku małżeństwa na zasadzie wypracowania kompromisu to mogą stać się przyczyną oddalania się małżonków od siebie co spowodować może rozkład pożycia, a tym samy da podstawy do orzeczenia rozkładu pożycia jest więc nie tyle różnica światopoglądów czy charakterów lecz jej konkretne przyczyny i koniec warto tu przytoczyć orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 1952 r. (C 502/51) zgodnie z którym „gdy przyczyna niedobrania się małżeństwa leży tylko w charakterze powoda, a ujemne cechy jego charakteru (lekkomyślność, erotomania) należy uznać za zawinione przyczyny rozkładu małżeństwa, powód nie może opierać żądania rozwodu na twierdzeniu, że małżeństwo jest niedobrane”.NieróbstwoChodzi tu o sytuacje gdy małżonek będąc zdolny do pracy nie pracuje wcale lub pracuje w stopniu niedostatecznym, nawet jeśli dostarcza środków na utrzymanie rodziny, ale pochodzą one z pomocy dziadków, uprawiania spekulacji, wykorzystywania wcześniej zgromadzonych z takiego zachowania rozkład pożycia może być podstawą do orzeczenia rozwodu o ile oczywiście druga strona zwracała małżonkowi uwagę na niewłaściwość takiego zachowania i domagała się zmiany postawy psychicznaStan psychiki chorego małżonka nie przesądza o treści wyroku w sprawie o rozwód. Wszystko zależy od tego z jakiego rodzaju chorobą mamy do czynienia. I tak art. 12 § 1 KRO daje możliwość zawarcia związku małżeńskiego przez osobę dotkniętą chorobą psychiczną lub niedorozwojem jeżeli stan jej zdrowia nie pozostaje w sprzeczności z istotą i celami małżeństwa, z czego możemy wywnioskować że nie każde zaburzenie psychiczne powstałe w czasie trwania małżeństwa, stanowić może przyczynę rozkładu pożycia takich sprawach niezwykle ważne będzie powołanie biegłego z zakresu psychiatrii, celem stwierdzenia czy stan psychiczny strony odbiega od stanu normalnego, a następnie czy stan ten jest sprzeczny z istotą i celami małżeństwa. Dopiero na tej podstawie będzie można ocenić, czy może on być uznany za ważną przyczynę rozkładu pożycia należy uważać za ważny, a przy tym niezawiniony powód rozkładu pożycia potomstwa jest jednym z celów związku małżeńskiego, czy zatem małżonek może żądać od drugiego – bezpłodnego małżonka aby ten poddał się leczeniu mającemu na celu usunięcie przeszkód w posiadaniu dzieci? Ma on prawo oczekiwać, że w przypadku problemów chory małżonek podda się leczeniu, ale jego żądanie powinno się mieścić w granicach życiowego rozsądku, a zatem nie może wymagać aby współmałżonek poświecił własne zdrowie w imię posiadania takie zostało wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 grudnia 1959 r. (II CR 74/59), przy stanie faktycznym w którym mąż był zdania, że obowiązkiem jego żony było poddanie się leczeniu, a jej obawy związane ze skutkami kuracji były bezpodstawne. Żona zeznała przed sądem, że ze względu na nowotwór w okolicach narządów kobiecych obawiała się skutków radykalnej kuracji proponowanej przez jednego z lekarzy, tym bardziej że inni lekarze do których się zwracała wyrazili zastrzeżenia w tym zakresie. Sąd Najwyższy uznał, że nie można czynić żonie zarzutów z tego powodu, że zawahała się przed kuracją, która mogła się ujemnie odbić na jej zdrowiu, nawet jeśli wiedziała o pomyślnych rezultatach takiej kuracji przeprowadzonej u kogoś przyczynyDo innych przyczyn możemy zaliczyć głównie alkoholizm, narkomanię, hazard, impotencję, trudności finansowe, brak własnego mieszkania, a co za tym idzie ingerencję teściów w pożycie małżeńskie, czy trwonienie majątku, a ponadto:niewłaściwe zachowywanie się jednego z małżonków wobec członków rodziny drugiego małżonka, przejawiające się w znieważaniu, biciu, groźbach (wyr. SN z r., C 335/50),złe obchodzenie się współmałżonka z dziećmi drugiego małżonka (wyr. SN z r.,C 2031/54),złe prowadzenie się małżonka w przeszłości czego efektem było zarażenie chorobą weneryczną, w przypadku gdy choroba ta pozostawiła ślady w ciele co może stanowić zagrożenie dla współmałżonka lub przyszłego potomstwa, gdy małżonek niezarażony dowiedział się o tym i było to przyczyną zaniechania pożycia małżeńskiego (wyr. SN z r., II C 1492/53),złe prowadzenie się małżonka w przeszłości, bądź popełnienie przed zawarciem ślubu czynu w wysokim stopniu niemoralnego w sytuacji gdy współmałżonek uważał go za osobę bez skazy o wysokiej moralności, a pozyskanie informacji o takim zachowaniu wywołało u niego rozczarowanie i niechęć do małżonka (wyr. SN z r., C 538/49),oskarżenie męża przez żonę o kradzież przedmiotu ze wspólnego mieszkania i spowodowanie tym samym przeciwko niemu postępowania karnego, zakończonego wyrokiem uniewinniającym (wyr. SN z r., C 479/51),zmiana religii przez jednego z małżonków Czytaj też: Czy zmiana religii może być przyczyną rozwodu?
Trąd – przyczyny, postacie, objawy, zarażenie, leczenie. Marcin Setlak lekarz 13 lipca 2023. Trąd jest chorobą zakaźną, której źródłem zakażenia są bakterie Mycobacterium leprae oraz Mycobacterium lepromatosis. Schorzenie określa się również mianem choroby Hansena czy leprą. Wyróżnia się cztery postacie trądu. Objawy
Narażenie drugiej osoby na zarażenie chorobą zakaźną – zmiana przepisów karnych. Zaostrzenie kar za łamanie zasad kwarantanny. Ustawa z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID – 19 wprowadza istotne zmiany w szeregu ustaw, w tym w ustawach dotyczących funkcjonowania organów wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania. Jeżeli osoba, u której potwierdzono zakażenie, oddali się z miejsca, w którym powinna przebywać bądź złamie inne zasady nałożone na nią w drodze decyzji administracyjnej dot. odbywania kwarantanny, może odpowiadać zgodnie z: Art. 116 1. Kto, wiedząc o tym, że: jest chory na gruźlicę, chorobę weneryczną lub inną chorobę zakaźną albo podejrzany o tę chorobę, styka się z chorym na chorobę określoną w punkcie 1 lub z podejrzanym o to, że jest chory na gruźlicę lub inną chorobę zakaźną, jest nosicielem zarazków choroby określonej w punkcie 1 lub podejrzanym o nosicielstwo, nie przestrzega nakazów lub zakazów zawartych w przepisach o zapobieganiu tym chorobom lub o ich zwalczaniu albo nie przestrzega wskazań lub zarządzeń leczniczych wydanych na podstawie tych przepisów przez organy służby zdrowia, podlega karze grzywny albo karze nagany. 2. Tej samej karze podlega, kto, sprawując pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną, nie dopełnia obowiązku spowodowania, aby osoba ta zastosowała się do określonych w § 1 nakazów, zakazów, wskazań lub zarządzeń leczniczych. ! Wobec nieodpowiedzialnych osób funkcjonariusze będą prowadzić czynności wyjaśniające, o takich przypadkach informowane są dodatkowo służby sanitarne ! lub Art. 161 2. Kto, wiedząc, że jest dotknięty chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu, naraża bezpośrednio inną osobę na zarażenie taką chorobą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 2 naraża na zarażenie wiele osób, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Główna różnica – dodany został § 3, który stanowi kwalifikowaną formę popełnienia zacytowanego wyżej przestępstwa z art. 161 § 2 przejawiającą się w narażeniu na zarażenie wielu osób. ! Co ważne ściganie za to przestępstwo następuje na wniosek pokrzywdzonego ! Ponadto w rozdziale XX Kodeksu karnego, poświęconym przestępstwom przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu, opisane są najcięższe przypadki naruszeń prawa związane z zagrożeniem ludzkiego zdrowia i życia. W przypadku epidemii będzie miał zastosowanie: Art. 165 § 1 pkt. 1 1. Kto sprowadza niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób albo dla mienia w wielkich rozmiarach: powodując zagrożenie epidemiologiczne lub szerzenie się choroby zakaźnej albo zarazy zwierzęcej lub roślinnej (…) (…) podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. ! W praktyce przyjmuje się, że wiele osób to grupa dziesięciu osób i więcej ! Osiem lat więzienia może natomiast grozić osobie, która rozpowszechnia fałszywe informacje o zagrożeniu dla życia i zdrowia, powodując tym samym podjęcie działania – np. przez służby zdrowia czy policję, na podstawie: Art. 224a Kto wiedząc, że zagrożenie nie istnieje, zawiadamia o zdarzeniu, które zagraża życiu lub zdrowiu wielu osób lub mieniu w znacznych rozmiarach lub stwarza sytuację, mającą wywołać przekonanie o istnieniu takiego zagrożenia, czym wywołuje czynność instytucji użyteczności publicznej lub organu ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia mającą na celu uchylenie zagrożenia, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. W celu uzyskania bliższych informacji zapraszamy do kontaktu z Kancelarią Adwokacką Adwokat Karoliny Pawlikowskiej. Pomoc prawną świadczymy na terenie całego kraju, w tym, głównie w Bełchatowie i Piotrkowie Trybunalskim. tel: 500024241, mail: kancelaria@
od 5 000 do 40 000 zł. do 600 zł za każdy dzień pobytu w szpitalu w wyniku choroby lub wypadku, jeżeli trwał dłużej niż 3 dni, dodatkowo do 2 000 zł, jeśli pobyt w szpitalu trwał dłużej niż 14 dni. Generali. od 5 000 zł do 50 000 zł w przypadku umowy dodatkowej na wypadek Pobytu Ubezpieczonego w szpitalu w wyniku
Ustawa z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID – 19 wprowadziła istotne zmiany w szeregu ustaw, w tym w ustawach dotyczących funkcjonowania organów wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania. Pod hasłem walki z Covid-19 zaostrzono kary, i tak: Zmieniony został art. 161 – poprzez zaostrzenie kar. Zgodnie z nim osobie, która wiedząc, że jest zarażona wirusem HIV i naraża bezpośrednio inną osobę, grozi od od 6 miesięcy do lat 8 (dotychczas groziło za to do 3 lat). Z kolei jeśli wiedząc, że jest dotknięta chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu, naraża na to bezpośrednio inną osobę – grozić będzie od 3 miesięcy do 5 lat (obecnie do roku).W przypadku narażenia wielu osób – nawet 10 lat. Dodany został § 3, który stanowi kwalifikowaną formę popełnienia zacytowanego wyżej przestępstwa z art. 161 § 2 przejawiającą się w narażeniu na zarażenie wielu osób. Co ważne ściganie za to przestępstwo następuje na wniosek pokrzywdzonego. Wzrosły też kary za stalking. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 190a par. 1 , za uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej, które wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia lub istotnie narusza jej prywatność, grozi od 6 miesięcy do lat 8. To znaczne zaostrzenie, do tej pory groziło za to do 3 lat pozbawienia wolności. Tej samej karze – par. 2 – ma podlegać ktoś, kto podszywa się pod inną osobę, wykorzystuje jej wizerunek, jej dane osobowe lub inne dane, za pomocą których jest ona publicznie identyfikowana, w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej lub osobistej. Jeżeli – prowadzi to do targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca ma podlegać karze pozbawienia wolności od 2 do 12 lat więzienia (obecnie do 10 lat). Ściganie przestępstwa określonego w par. 1 lub 2 ma następować na wniosek pokrzywdzonego. Z drugiej storny wprowadzono bezkarność… dla urzędników: art. 15w “Nie popełnia przestępstwa określonego w art. 231 lub art. 296 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny, deliktu dyscyplinarnego ani czynu, o którym mowa w art. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, kto w okresie stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, nabywając towary lub usługi niezbędne dla zwalczania tej epidemii narusza obowiązki służbowe lub obowiązujące w tym zakresie przepisy, jeżeli działa w interesie społecznym, zaś bez dopuszczenia się tych naruszeń nabycie tych towarów lub usług nie mogłoby zostać zrealizowane albo byłoby istotnie zagrożone.”
G6KS6P. 98 26 476 392 370 237 416 147 24
odszkodowanie za zarażenie chorobą weneryczną
